τα τραγούδια αυτά χαλούσαν κόσμο κατά το κοινόν λεγόμενο και πουλούσαν. Έτσι, σιγά-σιγά ήρθαν στην Ελλάδα και εγκλιματίστηκαν όλοι οι τρελοί μοντέρνοι ρυθμοί, απ΄το Charleston, την Jazz, το Latin, το Mambo, τη Samba. To 1955 όμως, η μουσική άλλαξε οριστικά. Η μουσική σκηνή, έπρεπε ν’ αλλάξει εντελώς για να μπορέσει να μείνει η ίδια και σε μια νύχτα έγινε …Rock. Και η Rock χωρίστηκε στη σοβαρή rock και στην ανάλαφρη pop. Και φόρεσε τον ρυθμό του Twist, του  Ηally Gally, του cha cha  και ο κόσμος, ειδικά η νεολαία, ξεβιδώνονταν ως το πρωί ενώ το ελαφρό τραγούδι του παλιού καιρού πέθαινε και στην Ελλάδα.  Στη χώρα μας άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα συγκροτήματα στα πρότυπα των Beatles. Μικρά γκρουπάκια, που ίσως έκαναν και κάποιο σουξέ, τραγουδούσαν σε clubs  και μάλιστα  από κάποια τέτοια clubs, βγήκαν άνθρωποι με μεγάλες καριέρες. Ήταν τότε που ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, στους Formings, λανσάρισε τη θρυλική Yanka … Είμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Η πολιτική ζωή είναι  εκρηκτική, έχει γίνει η αποστασία, συνεχίζεται ο ανένδοτος αγώνας, οι διαδηλώσεις για το 1-1-4 στην Κύπρο, ο Καραμανλής έχει αυτοεξοριστεί στο Παρίσι,  η Ελλάδα έχει Βασιλεία, έχει πεθάνει ο Παύλος, τη θέση του έχει πάρει ο Κωνσταντίνος, η Ελλάδα  γλεντάει   στα μπουζούκια με τον Ζαμπέτα,έχει πάρει Oscar η   Ελλάδα με  τον Χατζιδάκι και το ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ,  χαλάει κόσμο ο ΖΟΡΜΠΑΣ  και το   συρτάκι κι  ενώ στο Vietnam αρχίζει ένας  καταστροφικός  πόλεμος, ιδού οι Olympians.  Οι Olympians  θα   μπορούσε  κάποιος  να  πει πως   είναι η…  Αλίκη Βουγιουκλάκη αυτών των συγκροτημάτων. Αγαπήθηκε όσο κανένα άλλο, αλλά και αμφισβητήθηκε όσο κανένα άλλο. Έκανε πολύ περισσότερες επιτυχίες από τα υπόλοιπα του είδους και στις ζωντανές εμφανίσεις τους, γινόταν πάντα της τρελής – με τον αθώο τρόπο που γινόταν ακόμα τότε- στο δεύτερο μισό των ‘60s, από μια νεολαία που ήθελε να ξεσπάσει, αλλά δεν είχε χάσει ακόμα το μέτρο του πράγματος… Ακόμα τότε, όλα αυτά τα παιδιά με κουστουμάκια και γραβατούλες εμφανίζονταν.  Λίγο μετά, το μίνι   και οι χίπις, άλλαξαν φυσικά το σκηνικό   αλλά και τα κουστούμια της  νεολαίας και το musical HAIR, οδήγησαν  τα πράγματα αλλού. Αλλά  τα   πράγματα  στην Ελλάδα πάντα αργούσαν ν΄ αλλάξουν. Οι  Olympians εξακολούθησαν να σκίζουν και να ενδιαφέρουν τα κορίτσια και τα αγόρια της εποχής, στην καρδιά της χούντας,αλλά ποτέ δεν απέκτησαν έναν πιο ψαγμένο προς κοινωνικά θέματα στίχο– όπως οι Poll ας πούμε-ήταν μοντέρνοι και ψυχαγωγικοί, ειλικρινέστατοι ως προς τους στόχους και τις επιδιώξεις τους.Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο… Πόσο μ’ αρέσει ο τρόπος που μ’ αγαπάς…και μίλησαν κατευθείαν στις καρδιές των teenagers της εποχής, τότε που πρωτοδημιουργούνταν οι teenagers. Τραγούδια ελληνικά και ξένα μεταγλωττισμένα, όπως γινόταν πάντα με το δημοφιλές ελαφρό τραγούδι. Όλη η νεολαία ήταν σε μια πίστα και χόρευε με τους δημοφιλείς Olympians.Αλλά κάθε επανάσταση κρύβει έναν Ναπολέοντα. Πάντα κάποιος ξεχωρίζει στις ομάδες, αργά ή γρήγορα και όταν το κίνημα του μοντέρνου τραγουδιού ήταν στο φόρτε του – στις αρχές του ‘70- ο Πασχάλης, ξεκινάει τη σόλο καριέρα του. Αν οι Olympians ήταν η Αλίκη των μοντέρνων συγκροτημάτων της εποχής, ο Πασχάλης , είναι ο εθνικός μας teenager.  Χαμογελάτε; Κακώς… Λίγο μετά την ανεξαρτητοποίηση του Πασχάλη, τελείωσε η Χούντα και η άκρατη πολιτικοποίηση, οδήγησε και τη μουσική αλλού. Κάθε τι που θύμιζε ξένοιαστες ψυχές και ανθρώπους, χαρούμενα νιάτα που χόρευαν στα clubs, χρωματιστές κορδέλες και τραλαλά , τέλειωσε και στη θέση του ήρθαν τα φεστιβάλ των πολιτικών νεολαιών. Αυτό κράτησε αρκετά χρόνια, αλλά μετά – οι κάποτε επαναστατημένοι νέοι – βολεμένοι πλέον, ανακάλυψαν πως εκτός από την επανάσταση, υπάρχει και η μοναξιά και επίσης το glamour και  το γλέντι. Και το παλιό μοντέρνο και ελαφρό – που στο μεταξύ είχε στο εξωτερικό εξελιχθεί – παντρεύτηκε με το λαϊκό και έγινε σκυλάδικο. Οι άνθρωποι ανέβηκαν στα τραπέζια, σε μαγαζιά που το όνομά τους,  τελειώνει σε –αδικο. Ο Πασχάλης, ίσως είναι ο μόνος, που εδώ και είκοσι έξι χρόνια περπατάει μόνος του στον ίδιο βασικά δρόμο που άρχισε να χορεύει με τους Olympians πριν 34 χρόνια. Είναι teenager και τραγουδάει μοντέρνα, σε δίσκους και μαγαζιά που τα προγράμματα προς τα εκεί οδηγούν. Η επιτυχία του είναι, πως είναι ο ίδιος. Σε περιπτώσεις όπως αυτός, ή μένεις ο ίδιος ή τα τινάζεις όλα στον αέρα, αλλά μπορεί και η πρώτη εκδοχή να σε τινάξει στον αέρα. Ο κόσμος πάει μπροστά. Αλλά ο Πασχάλης   – όπως και οι Olympians  -  αποδείχτηκε πως άστρο έχει,   άρα και μύθο. Γιατί σήμερα δεν υπάρχουν teenagers, η μουσική, η κοινωνία η ίδια έχει αλλάξει πλέον οριστικά και αμετάκλητα. Σήμερα κανένα κοριτσάκι, δεν θα έδινε στον διπλανό του το βιβλίο που θα έλεγε: Σ΄ αγαπώ  , αλλά όποιος κατορθώνει να ζωγραφίσει μια   εποχή – την εποχή του – τόσο έντονα , περνάει στην ιστορία , στη δόξα και στη σφαίρα του μυθικού,  γιατί το συγκεκριμένο γίνεται αιωνιότητα και μια ζεστή φωλιά στις καρδιές των ανθρώπων που φυλάει τον καλλιτέχνη για πάντα…

                                                                                Ιάσων Τριανταφυλλίδης