Α.Κ.: Είχαμε έλθει στην Αθήνα για τη Χρυσή Βραδιά που διοργανωνόταν στο Καλλιμάρμαρο, με αεροπορικά εισιτήρια πληρωμένα από την Ελλαδίσκ. Κατεβήκαμε ένα βράδυ νωρίτερα και κάνοντας βόλτα στο Στάδιο, ένα ζευγάρι μας ρώτησε αν είμαστε οι OLYMPIANS. Όταν τους είπαμε ότι, ναι,είμαστε οι OLYMPIANS, έμειναν με το στόμα ανοικτό. Τότε συνειδητοποιήσαμε το πόσο γνωστοί είχαμε γίνει. 

Π.Α.: Τέλος Νοεμβρίου 1966 καλούμαι να παρουσιαστώ στην αεροπορία και οι OLYMPIANS λόγω συμβατικών υποχρεώσεων με το club ΧΑΒΑΗ υποχρεώνονται να προλάβουν 3 άλλους μουσικούς. Ήταν ο γνωστός Νίκος Παπάζογλου και ο Γιάννης Καρατζόγλου, τραγούδι και ο Βασίλης Παπαβασιλείου μπάσο. Συνεχίζουν μέχρι τις αρχές του 1968, εγώ σ’ αυτό το διάστημα πηγαινοέρχομαι από την 110 Π.Μ. στη Λάρισα. Είναι η χρονιά που το συγκρότημα ψιλοδιαλύεται, γιατί όλοι πήγαμε στρατιώτες. Το 1969 ξαναδημιουργείται, με τρία παλιά μέλη και τρία καινούρια. Οι καινούργιοι ήταν: ο Νίκος Αρχοντής, σαξόφωνο και βιολί, ο Αντώνης Θεοδωρακόπουλος, σαξόφωνο, και ο Βασίλης Παπαβασιλείου – που είχε παραμείνει – μπάσο. Εκείνη τη χρονιά ηχογραφούμε τον πρώτο μεγάλο μας δίσκο με τίτλο: OLYMPIANS και είχαμε ακόμα μια επιτυχία σε single: ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΜΑΗ. (διασκευή του VENUS και των SHOKING BLUE). Μας το είχε προτείνει ο Σπύρος Ράλλης, σε μια επίσκεψή μας στην Αθήνα και το είχαμε ηχογραφήσει στο studio της Columbia. Το πρώτο album μας είχε βγάλει πολλές επιτυχίες, όπως: ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ Ο ΑΛΕΞΗΣ, ΜΕΙΝΕ ΚΟΝΤΑ ΜΟΥ και ΓΡΑΨΕ ΣΤ’ ΑΣΤΕΡΙΑ Τ’ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ.Όμως πριν από αυτό είχαμε ηχογραφήσει την ΙΣΤΟΡΙΑ, τον ΑΛΕΞΗ, το ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ και την ΑΝΑΜΝΗΣΗ ( πρώτη εκτέλεση από τον Τόνυ Πινέλι) που μας έδωσε ο Σπύρος Ράλλης μέσα στο studio και το φτιάξαμε επί τόπου. Την ΙΣΤΟΡΙΑ και τον ΑΛΕΞΗ μας τα είχε στείλει στη Θεσσαλονίκη ο συνθέτης Βαγγέλης Πιτσιλαδής με στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και τα ηχογραφήσαμε στην Αθήνα. Εκείνη τη χρονιά – 1969 – εμφανίζομαι, χωρίς τους OLYMPIANS, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με μία σύνθεση του Γιώργου Χατζηνάσιου , με τίτλο: ΜΙΛΗΣΕ ΛΙΓΟ.Πήρα την 4^η θέση, ενώ εκείνη την εποχή ο κανονισμός του Φεστιβάλ ήταν κάθε τραγούδι να το ερμηνεύουν 2 διαφορετικοί τραγουδιστές (δεύτερος ήταν ο Κωστής Χρήστου). Την ίδια εποχή εμφανιζόμαστε στο club MINUIT κοντά στη ΧΑΑΝ.  Λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων οι αλλαγές στη σύνθεσή μας εξακολουθούν να είναι πολλές. Το 1970 οι OLYMPIANS είναι: ο Άλκης Κακαλιάγκος, ο Βαγγέλης Κουτσοτόλης, κι εγώ από την αρχική σύνθεση. Την περίοδο αυτή προστίθενται : ο Παντελής Δεληγιαννίδης, κιθάρα, ο Πάνος Λεμονίδης, drums και ο Γιώργος Ζηκογιάννης, μπάσο, ενώ για ένα διάστημα περνάει από την μπάντα ως ντράμερ ο Άγγελος Ζηκόπουλος. Με  τις  αλλαγές αυτές φτάσαμε,

Α.Κ.: Όταν πήγαμε στρατιώτες, οι OLYMPIANS ήταν υπό διάλυση. Από το Γ’ Σώμα Στρατού, προσπάθησαν να μας συγκεντρώσουν με μεταθέσεις, για να παίζουμε στη Λέσχη Αξιωματικών, αλλά υπήρχε πρόβλημα με τον σαξοφωνίστα Βαγγέλη Κουτσοτόλη που καταγόταν από την Τσεχοσλοβακία.

Λ.Κ.: Την εποχή που ο Άλκης ήταν σμηνίτης στην 113 Π.Μ., πήρε μέρος στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το τραγούδι: ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΑΙΤΙΑ. O Άλκης είχε γράψει τη μουσική, εγώ τους στίχους και το ερμήνευσαν η Ζωϊτσα Κουρούκλη και η Αλέκα Κανελλίδου. Οι φίλοι μας, μας φωνάζανε τα 4 Κ γιατί και των τεσσάρων τα επίθετα ξεκινούσαν από Κ.

Π.Α.:Το    1971   εμφανιζόμουνα  στη   Θεσσαλονίκη  στο  κέντρο   ΔΑΦΝΙΣ   &  ΧΛΟΗ  με       διάφορους μουσικούς  – μαζί μου  και  ο  Άλκης   Κακαλιάγκος  – και  ήρθε  και με βρήκε ο Θωμάς Μηχαηλίδης που είχε τα ΔΕΙΛΙΝΑ.   Μου κάνει σοβαρή πρόταση να κατέβω στην Αθήνα, για να εμφανιστώ στο μαγαζί του. Λίγο οι δισκογραφικές μου υποχρεώσεις, λίγο οι συνεχείς εμφανίσεις που έπρεπε να κάνω στην Αθήνα, το αποφάσισα κι έφυγα οριστικά από τη Θεσσαλονίκη. Για μένα ήταν μια πολύ μεγάλη απόφαση και το είχα σκεφτεί πάρα πολύ. Το σχήμα στα ΔΕΙΛΙΝΑ ήταν οι: Στράτος Διονυσίου, Γιώργος Νταλάρας, Γιάννης Πάριος, Δάκης, Λιζέτα Νικολάου και η Θάλεια που ήταν από την Θεσσαλονίκη κι εκείνη την εποχή ήταν πολύ γνωστή. Στα ΔΕΙΛΙΝΑ έμεινα δυο σεζόν. Όμως πριν εμφανιστώ στα ΔΕΙΛΙΝΑ είχα ξαναέλθει στην Αθήνα, φθινόπωρο του 1971, μετά από πρόταση του Γεράσιμου Λαβράνου, που έκανε το πρόγραμμα σε μαγαζί της οδού Κεφαλληνίας. Έμεινα δυο μήνες πριν ξαναγυρίσω στην Θεσσαλονίκη. Στο διάστημα αυτό, οι OLYMPIANS εξακολουθούν να υπάρχουν για κάποιες τελευταίες ηχογραφήσεις, κινούμενοι από τον Άλκη Κακαλιάγκο, τον Δημήτρη Λαζαρίδη κι εμένα. Μαζί ηχογραφούμε τα τελευταία singles: ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ, ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΟΛΟΙ και ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ. Από τους OLYMPIANS έχουν περάσει και session μουσικοί, όπως: ο Ρήγας Σαριζιώτης που έπαιζε σαξόφωνο στον ΑΛΕΞΗ και στην ΙΣΤΟΡΙΑ –θυμάμαι τον είχα συναντήσει πριν λίγα χρόνια και ούτε το θυμόταν – ο Τίτος Καλλίρης κιθάρες (πατέρας του Θάνου Καλλίρη) και ο Γιώργος Λαβράνος drums. Οι OLYMPIANS ήταν μια μουσική επανάσταση στα τέλη του ’60. Όταν σ’ όλη την Ελλάδα επικρατούσε το λαϊκό ή το ελαφρολαϊκό τραγούδι, η μουσική του Θεοδωράκη και του Χατζιδάκι, αλλά και το Νέο Κύμα, έρχεται ένα συγκρότημα με ελληνικό στίχο – που στον ήχο και το ρυθμό έμοιαζε με τα ξένα συγκροτήματα – να παίζει pop μουσική. Αυτό ήταν καινοτομία. Υπήρξε εποχή που πολλά συγκροτήματα σνομπάρανε τον ελληνικό στίχο κι εμείς αποδείξαμε ότι υπάρχει και καλός ελληνικός στίχος στην pop μουσική. Όταν τα μοντέρνα συγκροτήματα προσπαθούσαν να γράψουν στίχους στα ελληνικά, συνάντησαν πολλά προβλήματα, γιατί το συγκεκριμένο λεξιλόγιο ήταν πολύ φτωχό. Αντίθετα ή έντεχνη και λαϊκή μουσική του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη, είχε ένα πλούσιο λεξιλόγιο, γιατί χρησιμοποίησαν το λόγο μεγάλων ποιητών, για να μελοποιήσουν τη δουλειά τους. Το μοντέρνο τραγούδι ήταν πιο ελαφρύ και αντίστοιχοι ήταν οι στίχοι του, πιο ερωτική και πιο απλοί. Σήμερα 30 χρόνια μετά την ηχογράφηση του ΤΡΟΠΟΥ, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και το λεξιλόγιο αρκετά πιο πλούσιο.