Περιοδικό "TV ZAPING"

Aπό την έκδοση "ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΑΛΜΠΟΥΜ"

60 Αστέρια του ελληνικού τραγουδιού γράφουν τη ζωή τους

1995

Κωνσταντινιά,Παναγιώτης, Κώστας και εγώ,   ο Πασχάλης. Ο πατέρας μου Γιάννης, η μητέρα μου Βασιλική. Ο πατέρας μου κατάγεται από την Ανατολική Θράκη, από τα Μάλγαρα και η μητέρα μου από τον Άγιο Γεώργιο Γρεβενών.

Με τη μουσική οι γονείς μου δεν είχαν καμια σχέση, ενώ τ' αδέρφια μου ασχολήθηκαν λίγο και ερασιτεχνικά. Δε μας επέτρεπαν κάποια συστηματική ενασχόληση οι οικονομικές αλλά και οι άλλες συνθήκες της εποχής εκείνης. Είμαι γεννημένος το 1946 στις 24 Αυγούστου. Η καριέρα μου ξεκίνησε το 1964, ενώ από το 1963 είχα φτιάξει το πρώτο ερασιτεχνικό γκρουπ με το όνομα Drugstore men που σημαίνει φαρμακοποιοί. Ήμασταν παιδιά της γειτονιάς και φίλοι από την περιοχή του Διοικητηρίου στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια πέρασα στο συγκρότημα των Brams σαν τραγουδιστής. Αυτό το συγκρότημα είχε μια επιτυχή πορεία ενός έτους στα «Μουσικά Πρωινά» της Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια τέσσερα μέλη του γκρουπ και ένα μέλος ενός άλλου συγκροτήματος κάναμε τους «Ολύμπιανς». Το όνομα «Ολύμπιανς» μας το έδωσε ο Νίκος ο Ελληναίος στιχουργός εκείνη την εποχή και μιας από τις επιτυχίες που κάναμε τότε, το «Συγνώμη». Οι «Ολύμπιανς» ξεκίνησαν τις εμφανίσεις τους τον Οκτώβριο του 1965 στο κλαμπ «Χαβάη» της Θεσσαλονίκης. Το Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου μετά από πρόταση στελέχους ης «Ελλαδίσκ», του διευθυντή της «Ελλαδίσκ» στη Βόρεια Ελλάδα γράψαμε τον πρώτο μας δίσκο που ήταν «Ο τρόπος». Είχα γράψει εγώ σύνθεση και στίχους και κυκλοφόρησε στις 20 Φεβρουαρίου 1966. Δεύτερη όψη στο δίσκο ήταν το «Συμπόσιο». Αυτό το τραγούδι ήταν ήδη επιτυχία στη Θεσσαλονίκη. Το κοινό το είχε γνωρίσει από τις ζωντανές μας εμφανίσεις. Στη Θεσσαλονίκη εκείνη την εποχή είχαμε πολλούς θαυμαστές. Γρήγορα ακούστηκε σε όλη την Ελλάδα και τον ίδιο χρόνο έγινε πανελλήνια επιτυχία με φοβερή απήχηση, επανάσταση μπορώ να το χαρακτηρίσω στο χώρο της ελληνικής μοντέρνας μουσικής! Αυτό και όλα τα τραγούδια των«Ολύμπιανς» που ακολούθησαν τα χαρακτηρίζω επαναστατικά στο χώρο γιατί ξαφνικά άλλαξαν την εικόνα της ελληνικής μοντέρνας μουσικής. Πριν από τους «Ολύμπιανς»και τα τραγούδια τους η ελληνική μοντέρνα μουσική εκπροσωπείτο από τραγουδιστές, όπως η Κλειώ Δενάρδου, όπως ο Βογιατζής, όπως ο Χρυσός, όπως... τόσοι άλλοι και ξαφνικά ήρθε το είδος που τραγούδησαν οι «Ολύμπιανς» και αλλάξανε τα πράγματα. Και μέχρι σήμερα, το 1995 που μιλάμε, αυτή η μοντέρνα μουσική που υπάρχει στην Ελλάδα είναι βασισμένη στις ρίζες της μουσικής των«Ολύμπιανς». Δεν έχει αλλάξει! Ακούγαμε και επηρεαζόμασταν εκείνη την εποχή από την ευρωπαϊκή non μουσική. Είναι πολύ γνωστό από ποιους εκπροσωπείτο στη δεκαετία του '60. Ακούγαμε Beatles,Animals, Rolling Stones, Kings και τόσους μεγάλους καλλιτέχνες. Τα ακούσματα μας ήταν αυτά. Απλώς αυτό που κάναμε εμείς ήταν να προσαρμόσουμε στις μελωδίες που ήταν επηρεασμένες από το διεθνή χώρο, ελληνικούς στίχους! Οι στίχοι θέλανε έναν τρόπο για να κολλήσουν με αυτή τη μουσική.

Να κάνω εδώ μια παρένθεση. Παράλληλα με το σχολείο εργαζόμουν κιόλας κάνοντας διάφορες δουλειές, όπως πωλητής υποδημάτων, μετά άρχισα να μαθαίνω μια δουλειά που έκανε ο αδερφός μου, να βάφω αυτοκίνητα! Έβαφα πολύ καλά και για κάποιο διάστημα - ενάμιση έτους - ήμουν ιδιοκτήτης συνεργείου βαφής αυτοκινήτων. Ήταν εκείνη την εποχή που ασχολήθηκα με το συγκρότημα, που κάναμε τους «Ολύμπιανς» και τελικά εγκατέλειψα τη δουλειά για να ασχοληθώ αποκλειστικά με τη μουσική. Σ' αυτό το διάστημα πήρα μαθήματα κιθάρας και έμαθα σε μια φιλαρμονική ορχήστρα ένα πνευστό που λέγεται «τζένις», ένα είδος κόρνου. Αυτές ήταν οι σχέσεις μου με τη μουσική λίγο πριν κάνω τους «Ολύμπιανς». Στο συγκρότημα έπαιζα μπάσο. Μετά από τον πρώτο μας δίσκο κάναμε το «Σχολείο», μια δική μου σύνθεση, ακολούθησε το «Συγνώμη», «Η ιστορία», «Ο Αλέξης», που ήταν του Βαγγέλη Πιτσιλαδή σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, «Το κορίτσι του Μάη» διασκευή από μια ξένη επιτυχία και πολλά άλλα που είναι γνωστά.

Κάποια στιγμή το συγκρότημα διαλύθηκε λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων. Δεν υπήρξε καμιά διαφωνία μεταξύ μας. Ήμασταν αγαπημένοι, ήμασταν φίλοι. Η δράση μας όλη ήταν στη Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα κατεβήκαμε στις 2 Οκτωβρίου του 1966 για να λάβουμε μέρος σ' ένα διαγωνισμό συγκροτημάτων που γινόταν στο Ολυμπιακό στάδιο στο Καλλιμάρμαρο. Ήρθαμε πρώτοι με μεγάλη διαφορά από τους δεύτερους που ήταν οι «Idols». Μιλάμε για τεσσεράμισι χιλιάδες ψήφους που ήταν οι δικοί μου και τριακόσιοι τόσοι των «Idols». Χαρακτηριστήκαμε ως το πρώτο συγκρότημα για το 1966! Μετά ήρθε ο στρατός και η διάλυση μας. Εγώ κατατάχτηκα στην Αεροπορία και για ένα διάστημα δυο ετών το συγκρότημα δε λειτουργούσε Το 1969 που απολύθηκα ξαναφτιάξαμε το συγκρότημα μέχρι το 1971, ώσπου διαλύθηκε οριστικά. Εγώ αποφάσισα να κατέβω στην Αθήνα και να ξεκινήσω μια σόλο καριέρα!

Η καριέρα μου στην Αθήνα ξεκίνησε το 1972. Εργάστηκα για πρώτη φορά στα «Δειλινά» μαζί με καλλιτέχνες, όπως ο Νταλάρας, ο Πάριος, ο Διονυσίου, η Αλεξίου και ο Δάκης! Την ίδια σεζόν στον ίδιο χώρο. Ήταν μια σεζόν πολύ επιτυχημένη. Ο πρώτος δίσκος που έκανα είχε πολλές επιτυχίες, όπως το «Μάμι Μπλου», «Τζέσους Κρίστους» και άλλες! Ακολούθησε μια πορεία μέσα στη δεκαετία με μεγάλη επιτυχία, με εκδηλώσεις θαυμασμού και υστερίας πρωτοφανείς για την εποχή, με συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Διδόταν τρεις και τέσσερις παραστάσεις την η μέρα. Το 1975 κάνω μια δοκιμαστική δισκογραφία στη Γερμανία με παραγωγό τον Λέο Λέανδρο, πατέρα της Βίκυ Λέανδρος. Η επιτυχία που έκανα στα γερμανικά είχε φτάσει μέχρι το νούμερο επτά του γερμανικού τοπ 20. Δε συνέχισα, όμως, γιατί έκρινα ότι δε θα με ενδιέφερε μια διεθνής καριέρα,προτιμούσα να μείνω στην Ελλάδα, όπου ήδη είχα μια επιτυχημένη καριέρα και ο στόχος που είχε γίνει για μένα συγκεκριμένος - όταν ξεκίνησα δεν ήξερα γιατί ήμουν καλλιτέχνης, έλεγα ότι το κάνω για το ψώνιο μου - από τη στιγμή που χρεώθηκα μια επανάσταση είχα την ευθύνη της και έπρεπε να κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα μοντέρνα τραγούδια. Να βελτιώνω το στίχο τους, το πιο δύσκολο σημείο της ελληνικής μοντέρνας μουσικής, γιατί δεν είναι εύκολο να περνάς σοβαρά μηνύματα σε χαρούμενους ρυθμούς. Αυτό έπρεπε να το ξεπεράσω λίγο-λίγο, μέσα από τα τραγούδια, να κάνω τον κόσμο να τα συνηθίσει, να δέχεται και κάποια πιο σημαντικά μηνύματα. Πιστεύω ότι μέχρι να τελειώσω την καριέρα μου θα έχω φτάσει στο ποθητό για μένα σημείο. Έτσι, λοιπόν, έμεινα στην      Ελλάδα, Ποτέ δε βρήκα ένα λόγο για να κάνω καριέρα στο εξωτερικό. Εμένα με ενδιέφερε η χώρα μου και οι Έλληνες.

Στη δεκαετία του '70 συμβαίνει και κάτι άλλο στην καριέρα μου. Το 1977 συμμετέχω σ' ένα γκρουπ που φτιάξαμε μαζί με τον Γιώργο τον Χατζηνάσιο και πήγαμε στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Έγραψε ένα τραγούδι ο Χατζηνάσιος μαζί με τη Σέβη Τηλιακού, το «Μάθη μα Σολφέζ» και το ερμηνεύσαμε εγώ, ο Ρόμπερτ Ουίλιαμς, η Μπέσυ Αργυράκη και η Μαριάνα Τόλη. Φέραμε το τραγούδι στην πέμπτη θέση, θα μπορούσε να είχε και καλύτερη, αλλά σ' ένα τέτοιο διαγωνισμό δεν μπορείς να ελέγξεις τα πράγματα, τέλος πάντων την πέμπτη θέση μέχρι αυτήν τη στιγμή που μιλάμε άλλο ένα τραγούδι ελληνικό κατάφερε να την πιάσει. Ήταν σημαντικό αυτό στην καριέρα μου, γιατί εκπροσώπησα μαζί με τα άλλα παιδιά την Ελλάδα και το συναίσθημα, η αίσθηση ότι όλα τα μάτια ήταν στραμμένα πάνω μας ήταν σπουδαία. Είμαι πολύ περήφανος γι' αυτή τη συμμετοχή και για τη θέση που πήραμε με αυτό το τραγούδι.

Σε αυτή τη δεκαετία κυκλοφόρησαν εφτά L.P. Ξεκινώντας στη δεκαετία του '80 κάποια πράγματα αλλάζουν κοινωνικά στην Ελλάδα... και μουσικά. Με κάνουν να προβληματιστώ και να σταθώ παράμερα παρακολουθώντας τι εξελίξεις. Έπρεπε να αποφασίσω πώς θα συνεχίσω. Το 1986 φτιάχνω ένα δίσκο με τον Στέλιο τον Βλαβιανό, ο οποίος είναι συνθέτης και στενός συνεργάτης του Ντέμη Ρούσου. Ηχολήπτης ήταν ο Άκης Γκολφίδης. Οι τρεις μας σαν ελεύθεροι παραγωγοί κάναμε το «Εννέα τρόποι αγάπης». Έγραψα αρκετούς στίχους εγώ, είχαμε και δυο      τραγούδια του Μιχάλη του Ρακιντζή, το «Κατερίνα-Κατερινάκι» και το «Πες, πες». Αυτός ο δίσκος έμελλε να κάνει μια άλλη επανάσταση πάλι. Πούλησε πάνω από εκατό χιλιάδες LP. Έγινε χρυσός και πλατινένιος! Τώρα που το θυμήθηκα οι δίσκοι των «Ολύμπιανς» έγιναν όλοι χρυσοί και πλατινένιοι. Στη δεκαετία του ‘70 ο θεσμός αυτός δεν υπήρχε! Αν υπήρχε, πιστεύω ότι από τους επτά δίσκους που κυκλοφόρησα, οι πέντε θα ήταν σίγουρα χρυσοί και πλατινένιοι. Μετά τους «Εννέα τρόπους» ακολούθησαν και άλλοι χρυσοί ή πλατινένιοι δίσκοι. Μετά απ' αυτό το δίσκο άλλαξα εταιρεία. Μετά από είκοσι πέντε χρόνια άφησα την Polygram και πήγα στη ΜΙΝΟΣ. Παράλληλα, κάνω και μια δικιά μου δουλειά στο κλαμπ «On the rocks» στη Βάρκιζα. Έχει μια δική μου άποψη και κάνει μεγάλη επιτυχία. Όλα τα χρόνια που ακολουθούν μέχρι σήμερα η επιτυχία που κάνω στο ίδιο κλαμπ είναι ανεπανάληπτη.

Η προσωπική μου ζωή είναι στιγματισμένη, εντός εισαγωγικών, από μια γυναίκα που κυριαρχεί, από την Αλίκη, η οποία είναι ο δεύτερος μου εαυτός. Ξεκινήσαμε το δεσμό μας το 1967 κι από τότε είμαστε συνεχώς μαζί, αλλά προϋπήρξε ένας μικρός δεσμός, εξάμηνος από το 1964, Παντρευτήκαμε το 1975! Η Αλίκη έχει τελειώσει τη Νομική... και ασκεί το επάγγελμα της μάχιμης δικηγορίας. Το 1976 αποκτήσαμε το πρώτο μας παιδί, τη Ζίνα. Το 1981 αποκτήσαμε το δεύτερο μας παιδί, τον Γιάννη. Είμαστε ερωτευμένοι. Είναι ένας άνθρωπος τόσο αξιόλογος που με καλύπτει απ' όλες τις ανάγκες, της ερωτικής επικοινωνίας, του φίλου, του συντρόφου, της καλής μητέρας, της καλής νοικοκυράς, θεωρώ τον εαυτό μου και τυχερό και ευτυχισμένο. Η Ζίνα ετοιμάζεται αυτή την εποχή να δώσει στη Νομική, Από μικρή κάνει πιάνο, της αρέσει πολύ η μουσική, έχει μια ιδιόμορφη και σωστή φωνή και ασχολείται περισσότερο με τη σύνθεση. Στοχεύει να γίνει συνθέτης μουσικής για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Όσον αφορά τώρα τον Γιάννη, σαφώς ενδιαφέρεται για τη μουσική, μαθαίνει μουσική, αλλά ενδιαφέρεται περισσότερο για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα μαθηματικά... δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί. Στην καριέρα μου άξιος συμπαραστάτης και σύντροφος ήταν η γυναίκα μου. Τόσα χρόνια που είναι μαζί μου έχει άποψη για καθετί που κάνω. Πολλές φορές, μάλιστα, η άποψη της είναι σωστή. Η Αλίκη παίζει ένα πολύ σημαντικό ρόλο στις αποφάσεις μου!